Ufff, dzisiaj było zajebiście. Forma jakby też wyższa - zero kryzysów. Umówiliśmy się wczoraj wieczorem razem z Jackiem, że spotykamy się dzisiaj na ul. św. Barbary. Ja osobiście pojawiłem się wcześniej i zrobiłem kilka razy podjazd przy ulicy św. Kingi także wszystko po katolicku. ;)
Ruszyliśmy z Jackiem różnymi zawiłymi dróżkami dostając się do Blachowni.
Tam spotkaliśmy kolarza triathlonistę, który postanowił zabrać się razem z nami.
Niestety nie przedstawiliśmy się sobie więc nie znam jego imienia. Wiem jedno. Jechało się z nim bardzo dobrze. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy, bo nie było czasu na wymianę numerami telefonów.
Od tego momentu jechaliśmy już po zmianach. Ja jako najsłabszy postanowiłem, że pojawię się na czole peletonu jako pierwszy. Akurat był odcinek drogi dość płaski więc wykorzystałem ten atut zaciągając pod 40km/h. Jechaliśmy tym sposobem dość szybko i nagle pojawił się dylemat. Jedziemy z Jackiem an Boronów czy uderzamy razem z nowym kolegą na Węglowice...
Wybraliśmy opcję nr 2 i tym sposobem dalej jazda szła sprawnie.(nie wiem jakie odczucia ma Jacek ? )
Przed Wręczycą wyłonił się podjazd. Wiedziałem, że Jacek, który prowadził zmianę będzie chciał go łyknąć bez zmiany tempa. Zacisnąłem zęby i trzymałem koło. W penej chwili miałem już tętno na poziomie 188 i poczułem, że tracę widoczność ;)
Jednak był to koniec króciutkiego podjazdu.
Po nawrocie na Blachownię w oddali widzimy kolejnego kolarza wobec tego długo nie wytrzymałem na końcu stawki i postanowiłem zaciągnąć pod 40km/h.
Poprawił 45km/h nowy kolega i dogoniliśmy mocnego gościa z którym przyjemność jazdy mieliśmy przez jakiś kilometr(dalej rozdzieliliśmy się na dwie grupy).
Miły pan ucieszył się widząc przejeżdżającą obok niego trójkę kolarzy i sam postanowił wejść na czoło zmieniając na tej pozycji Jacka.
Po chwili wioząc się na kole miałem 50km/h. ;)
Byłem zadowolony, że jestem w stanie tak powalczyć. Poźniej już nie było większych atrakcji. Rozdzieliliśmy się z Jackiem od reszty peletonu i pognaliśmy na Konopiska, a stamtąd do Częstochowy. Wyszedł bardzo miły trening.
Teraz czeka mnie miesięczna przerwa od roweru, bo jadę na praktyki studenckie.
Trochę odsapnę biegając po Łodzi. ;)

Ja. ;)

Chłopaki.

Dzisiaj do babci na obiad. Co zrobić... trzeba kręcić mimo, że widzę nadchodzący deszcz. Wobec tego postanowiłem sobie zrobić szybką jazdę na odcinku 10 km bez rozgrzewki. Pod koniec, mniej więcej na Rakowie zrobiło się już przedburzowo i dostałem kilka podmuchów bocznych przy prędkości 40 km/h, które ledwo przetrzymałem. Gdybym miał stożki i obok jechało jakieś auto to byloby nieszczęście. Jednym słowem hardcore. ;)
Powrót zafundowałem sobie przez częstochowskie aleje - mimo korków lubię tam jeździć. ;) Pewnie dlatego, że jest dużo ludzi. ;)

Dystans tylko z szybkiej jazdy.

Fotka powrotna przy Siedmu kamienic.

Ufff, dojechałem. Dałem radę. Jeszcze rano nie byłem pewien czy z moją obecną częstotliwością jazdy zdołam przejechać wcześniej zakładany dystans (150 km).
Jednak zaskoczyłem sam siebie. Z moją formą nie jest tak źle. ;)
Zastanawiam się teraz czy przejeżdżanie takich dystansów jest normalne ? :)
Bo szczerze mówiąc ani to nie było przyjemne, ani normalne. Człowiek mimo niskiej kondycji decyduje się na taką wyprawę i jedzie. Co pcha go do tak szalonego czynu ? Myślę, że potrzeba sprawdzenia i zarazem udowodnienia światu, że jest się coś wartym. Nie każdy miałby tyle sił mentalnych i dążył uparcie do celu. W ty skwarze, ruchu samochodowym, mijając kolejne miasta i miasteczka, w których życie płynie swoim torem. ;) Ot taki miałem filozoficzną myśl, którą chciałem zapisać.

Czas na trochę tekstu z samej trasy. Wstałem rano o 5:30 i skrupulatnie przygotowywałem się do wyjazdu. Zjadłem kaszkę o smaku truskawkowym i chyba będę tak robił przed każdym porannym wyjazdem. Najlepiej mi wchodzi i nie powoduje problemów żołądkowych. Zapakowany ruszyłem na miejsce spotkania z nowym szosowcem. Po wymianie uścisków ruszamy. Początkowo jedzie mi się tragicznie. Myślę nad rezygnacją z dalszej jazdy, ale nie chcę jeszcze zawodzić mojego kompana. Robię co mogę... W głowie kłębią się same pesymistyczne myśli. Dramat potęguje brak drogi, po której wytyczyłem trasę. Dobre kilka kilometrów asfaltu jest zerwane. W efekcie nie mamy jak dojechać do Koszęcina.
Postanawiamy pojechać objazdem i nadrabiamy sporo kilometrów do Piasku, a potem przez Kalety dostajemy się do Tworoga omijając Koszęcin, który nie chciał nas ugościć. W tym momencie czuję się już znacznie lepiej. Organizm wszedł na odpowiednie obroty i mogę jechać dalej.
Decydujemy się na jazdę drogą krajową nr 11 okalającą Lubliniec. Niestety jest ona w remoncie i miejscami idziemy z buta lub bardzo zwalniamy w obawie przed pocięciem opon ostrymi kamyczkami.
A mogliśmy jechać przez Zawadzkie... Cóż, wracać nie będziemy. Robi się już bardzo ciepło i zdejmuję dodatkową bluzę wraz z bufem. Jedziemy drogą krajową na Opole żeby później z niej zjechać i dostać sie na właściwą trasę prowadzącą przez Dobrodzień. Dodam, że mimo dobrego samopoczucia ciągle mam obawę żeby nie odcięło mi prądu.
W Dobrodzieniu robimy przerwę i zaraz po niej udajemy się do Olesna. Odcinek mija szybko. W Olesnie kolejny postój i ruszamy. Kilka razy zaciągam i im bliżej domu sił ubywa. 4 kilometry przed Częstochową zmieniam kierunek i żegnam się z moim towarzyszem. Jadę ostatkami sił i już wiem, że dojadę.
Wlekę się, ale docieram do domu. Ostatni podjazd tak daje mi w kość, że wywołuje skurcze w prawej nodze. Dokręcam tylko jedną nogą i słaniam się na rowerze. Jest, jest, jest! Nowy rekord. 165 km.

Obiad zjadam w częściach ledwo oddychając. Nawet nie wpisuję nic na bikestats, zostawiam rower, rzucam ubrania i biorę szybki prysznic żeby położyć się spać.

Teraz po dwóch godzinach czuję się dobrze. Nawet tine linesy się poprawiły na udach. Niestety opaliłem tylko jedną rękę. :D To przez to słońce. ;)

To by było na tyle. Dziękuję i do widzenia. :)
Czas na zdjęcia. ;)

Ogolić. ;)


Przygotować.


Zapakować i jechać. ;)


Mam obsesję na punkcie fotografowania mojego roweru. ;)


Grunt to wykorzystać okazję i... się "sfocić". ;DDD


Kościół w Dobrodzieniu.

Dziś wspólnie z Jackiem i Oskarem postanowiliśmy pojeździć po Jurze. Było bardzo przyjemnie i jak będzie to pozytywna rzecz zapamiętana z treningu. Tego dnia jechało mi się już troszeczkę gorzej, ale ostatecznie poradziłem sobie ze zmęczeniem. W domu zafundowałem moim udom prysznic z zimnej i ciepłej wody. Od razu lepiej. ;) Tętno sukcesywnie co raz niższe, a przyczyną jest oczywiście trening z dnia na dzień bez możliwości regeneracji. Jutro chyba sobie pobiegam. ;)

Wybrałem się po szybkiej decyzji na trening. Po 7 km złapał mnie deszcz i puścił gdzieś za Boronowem tj. około 20-22 km. Pomyślałem ufff, wreszcie będzie sucho, a tu nagle zauważyłem czarne chmury zmierzające nad Częstochowę i goniące mnie. Udało mi się wrócić przed deszczem, ale tylko dlatego, że wykorzystałem korzyść wiatru w plecy.
Dodatkowo muszę powiedzieć, że jechało mi się po tak długiej przerwie od kolarstwa wspaniale. Nawet lepiej niż przed przerwą. Dobrze zrobiłem dając sobie przerwę i przestając traktować kolarstwo bardzo serio. ;)

To była ciężka jazda po tak długiej przerwie. ;) Z miłych rzeczy to poznałem nowego kolege szosowca. Będzie z kim pokręcić, ponieważ bardzo odpowiada mi jego tempo.